Deerhound

Van de windhonden is de Deerhound één van de grootste honden. De hond heeft Schotse roots. De hond werd in het verleden gebruikt als jachthond. Het komt met enige regelmaat voor dat de hond niet herkend wordt als Deerhound, maar dat hij wordt aangezien voor de Ierse Wolfshond. De honden lijken namelijk veel op elkaar. Je kan de soorten uit elkaar houden, door goed naar hun kop te kijken. De kop van de Deerhound is fijner dan de kop van de Ierse Wolfshond.

De geschiedenis van de Deerhound gaat zo ver terug dat het moeilijk is om feiten te scheiden van de legenden. Het lijkt er echter wel op dat de hond al in Schotland woonde, voordat de Schotten er kwamen wonen (ca. 900). De hond was in die tijd dus op zichzelf aangewezen en leefde van de jacht. Met name is de hond bekend en berucht om zijn jacht op wilde edelherten. Let wel: het vangen en doden van een edelhert is geen gemakkelijke taak. In de eerste plaats is een edelhert groter en zwaarder dan de Deerhound. Daarnaast zijn edelherten snelle dieren. De hond moest dus wel snel zijn om te kunnen overleven.

Hoewel de Deerhound altijd zelfstandig is opgegroeid in een vrij ruw klimaat, is de hond ontzettend gesteld op familie en gezin. Het is een vrij aanhankelijke hond, die goed in een gezin past. Dat wil zeggen: zo lang de Deerhound thuis is, zal hij een leuke gezinshond zijn. Wanneer je hem echter meeneemt voor een wandeling zal zijn oude jachtinstinct weer naar boven komen. De hond is intelligent en kan dus goed getraind worden.

Tijdens de training is het eigenlijk van belang om het dier zoveel mogelijk onderdeel van het gezin te laten zijn. Aandacht en mensen om zich heen zijn heel belangrijk voor de jonge pup. Tijdens het opvoeden is het belangrijk om het jachtinstinct van deze hond in je achterhoofd te houden. De hond moet nog leren dat hij niet meer in het “wilde” Schotland is. Houd de hond daarom aan een (lange) lijn, of achter een omheinde omgeving.