Foxterriër

Lief, snel en ontzettend intelligent. Zo zou je de Foxterriër het beste kunnen omschrijven. Het dier heeft een typische kop, die er wat aandoenlijk uit kan zien. Ondanks zijn kleine formaat is de Foxterriër echter geen doetje. Hij staat zonder meer zijn mannetje. De Foxterriër barst van de energie, heeft een vrolijk humeur en is er altijd voor in om met zijn baasje op avontuur te gaan.

Het is niet helemaal duidelijk hoe de Foxterriër ontstaan is. Er zijn verhalen dat het dier al rond de 14e eeuw in Engeland aanwezig was, maar dat is onwaarschijnlijk. Het is waarschijnlijker dat het dier gefokt is in de 18e eeuw, toen de vossenjacht populair begon te worden. Waarschijnlijk is het dier een kruising tussen de Old English Terriër, de Greyhound en de Tan Terriër. Het was belangrijk dat de hond niet alleen snel was, maar ook dapper. Hij moest namelijk primair vossen lokaliseren. Daarnaast werd hij soms gebruikt om op dassen te jagen. Dassen werden in die tijd als ongedierte beschouwd.

De Foxterriër is een leuke gezinshond. Hij is graag in de omgeving van het gezin waar hij in opgroeit. Natuurlijk vindt hij het leuk om bij de gezinsleden op schoot te liggen, maar hij vindt het minstens net zo leuk om gezellige activiteiten met hen te ondernemen. Een lange wandeling? Even stoeien? De Foxterriër zal daar niet snel nee tegen zeggen.

De hond heeft zijn oude jachtinstinct redelijk behouden. Wanneer hij los rondloopt zal hij soms op kleine dieren gaan jagen. Ongedierte is geen prooi voor dit beest, hij zal ze allemaal proberen te vangen. Dat geldt ook voor vreemde katten. Een kat waar hij mee opgegroeid is zal hij echter met rust laten. Daarnaast is het goed om te beseffen dat de Foxterriër ontzettend nieuwsgierig is. Hij ontdekt graag de buitenwereld. Wanneer de hond losloopt in de tuin, moet je hem daarom goed in de gaten houden.

Het is niet moeilijk om de Foxterriër op te voeden. Wel is het belangrijk om het dier als pup voldoende in contact te brengen met andere honden. Ze kunnen namelijk nogal fel zijn tegen andere honden. De hond is ook vrij dapper, hij zou daardoor gerust grotere honden durven provoceren. Dat is, gezien zijn kleine formaat, niet altijd verstandig. Daarnaast is het verstandig om de pup goed te leren wanneer hij wel en niet mag blaffen. Het dier heeft namelijk de natuurlijke neiging om bij het minste of geringste aan te slaan. Door de pup goed te trainen, kan je die natuurlijke neiging onderdrukken.