Ierse Wolfshond

Een van de grootste honden ter wereld is de Ierse Wolfshond. Zijn grote postuur en zijn toch wel indrukwekkende naam zouden je de indruk kunnen geven dat we hier met een monster op vier poten te maken hebben. Dat is echter helemaal niet waar. De Ierse Wolfshond heeft juist een kalm en rustig karakter.

De hond heeft zich in het verleden echter wel bewezen als een zeer dapper dier. De Ierse Wolfshond deinsde er niet voor terug om een wolf in stukken te scheuren. De hond is sierlijk gebouwd en loopt op een elegante, waardige manier. Op de een of andere manier is het die niet erg geschikt als waakhond. Daar blijft hij te rustig voor. Echter, zijn aanwezigheid alleen al zal lieden van bedenkelijk allooi zonder meer afschrikken.

De geschiedenis van de Ierse Wolfshond gaat ver terug. Hoe verder de geschiedenis van een hondenras teruggaat, hoe moeilijker het wordt om feiten van fictie te onderscheiden. Dat geldt ook voor de Ierse Wolfshond. Met zekerheid kan echter gesteld worden dat de Ierse Wolfshond afstamt van grote inheemse honden en snelle jachthonden uit het Midden-Oosten.

Verder is bekend dat er ooit zeven van dit soort honden aan een Romeinse consul als gift zijn geschonken. Dit was in het jaar 391 na Christus. De gift zal ongetwijfeld in de smaak zijn gevallen, want Consul Quintus Aurelius schrijft er over dat iedereen in Rome met bewondering de honden met bewondering bekeek.

In de 15e eeuw waren de Ierse Wolfshonden erg belangrijk. Ierland werd toen overspoeld door wolven. De Ierse Wolfshond kon het tegen de wolven opnemen. Het ras ging toen bijna ten onder aan zijn eigen succes. De Ierse Wolfshond verscheurde vrijwel alle wolven en ander groot wild. Dat was prettig voor de Ieren, maar minder prettig voor de Ierse Wolfshond. Die werd namelijk overbodig.

Het is aan de Brit George A. Graham te danken dat de Ierse Wolfshond nog bestaat. In 1862 begon hij Ierland af te speuren, op zoek naar overgebleven honden. Dat deed hij met succes. In de rest van zijn leven heeft Graham zich ingezet om de Ierse Wolfshond van uitsterven te redden.

De Ierse Wolfshond functioneert prima in een gezin. De hond is goed met kinderen. Echter, het is verstandig om de hond niet zonder toezicht met kleine kinderen te laten spelen. Dat geldt overigens voor iedere hond, maar voor de Ierse Wolfshond in het bijzonder. De hond bedoelt het vaak goed, maar het is een groot dier. Hij kan zijn eigen krachten onderschatten. Daarom is de hond niet echt een speelkameraad voor kleine kinderen.

De Ierse Wolfshond blijft lang een pup. Het duurt minimaal 18 maanden voor een pup een beetje volwassen wordt. Tijdens hun puppy-periode kunnen ze behoorlijk onverantwoordelijk zijn. Ze moeten dan ook zeker niet te lang alleen zijn. Wel moeten ze de mogelijkheid hebben om zelf te kunnen spelen. Let er wel op dat ze niet met grote en/of volwassen honden mogen spelen. Dan kunnen ze zich overgeven aan hun primaire jachtinstinct en een gevecht aangaan waar ze de gevolgen niet van kunnen overzien.